بررسی بوی کافور، عطر یاس؛ اندوه لوس بورژوازی

بهترین نمای «بوی کافور، عطر یاس» نمای آغازین فیلم است که در همان آغاز با برش به نمای دوم می میرد و دیگر هرگز زنده نمی ­شود؛ یعنی دیگر نماهایی از این جنس در فیلم دیده نمی­ شود. نمای آغازینِ فیلم، نمایی است از داخل قطار. درواقع تماشاگر چیز چندان روشنی در این نما نمی ­بیند و صرفا حسی از گذرندگی به او دست می ­دهد. دوربینی که با سرعت از روی آدم هایی که به هیچ وجه هویتشان مهم نیست می­ گذرد و به بهترین شکل، دغدغه فیلم را که مرگ و گذرندگی است انتقال می ­دهد. کاش این نما که زمان نمایش آن نسبت به پتانسیلش بسیار کم است، بسیار طولانی ­تر از این بود و کاش تمام فیلم بوی کافور، عطر یاس همین یک نما بود؛ چراکه هر چه فیلم پیشتر می ­رود همه چیز بدتر، بدتر و بدتر می ­شود.